Osa może mieć do 18 mm długości i często mylona jest z pszczołą. Użądlenie osy jest bolesne i może być niebezpieczne dla osób uczulonych na jej jad. Sprawdź, co robić, jeśli

W starym bunkrze odkryto niezwykłą społeczność mrówek, która żyje bez światła i jedzenia. Jak owadom udaje się przetrwać w takim miejscu? Głęboki bunkier pięć metrów pod ziemią we wsi Templewo, w okolicy Międzyrzecza (woj. lubuskie). Kiedyś miał służyć przechowywaniu broni atomowej, dzisiaj chronią się tam nietoperze. I to ich badanie było celem grupy zoologów. Czołgając się przez wąskie korytarze bunkra, chcieli policzyć zimujące tam zwierzęta. Jakie było ich zdumienie, kiedy nagle w betonowym wnętrzu ujrzeli wielką kolonię mrówek i ich gniazdo. Zawiadomili prof. Wojciecha Czechowskiego z Muzeum i Instytutu Zoologii PAN w Warszawie, od wielu lat badającego życie mrówek. Specjaliści też byli zdziwieni, bo ich zdaniem gniazdo jest w miejscu, w którym mrówki nie powinny przeżyć – w zimnie, bez światła i jedzenia. Ale te przeżyły i w dodatku stworzyły zorganizowaną społeczność. Odkrycie jest tak zdumiewające, że napisały o nim największe periodyki popularnonaukowe na świecie, w tym „New Scientist”. A zaczęło się od artykułu w najnowszym numerze specjalistycznego pisma „Journal of Hymenoptera Research”. – Trochę niespodziewany to dla nas rozgłos, ale rzeczywiście mrówczym zdolnościom przetrwania warto poświęcić więcej badań – mówi prof. Czechowski. A do odkrycia, jak widać, jest jeszcze sporo. Naukowcy są bowiem przekonani, że mrówki i inne owady to na naszej planecie prawdziwi mistrzowie przetrwania. – Na świecie jest około 10 milionów gatunków owadów, z których opisaliśmy dopiero 2 miliony i wiemy, że potrafią one przeżyć w bardzo trudnych warunkach – mówi prof. Stanisław Ignatowicz, entomolog z warszawskiej Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. Choć wiadomo już dziś, że owady przetrwają nawet wojnę atomową, to mechanizmy pozwalające im znieść najbardziej ekstremalne warunki dopiero zaczynamy poznawać. Prof. Czechowski był zdumiony nie tylko tym, że leśne mrówki przetrwały w bunkrze w Templewie. Interesowało go rownież, jak dostały się do miejsca położonego tak głęboko pod ziemią. Kiedy jego zespół udał się w okolice schronu, przynajmniej ta jedna zagadka została rozwiązana. – Bunkier łączy z powierzchnią ziemi rura wentylacyjna – mówi prof. Czechowski. Traf chciał, że dokładnie na wylocie tej pięciometrowej rury zbudowała gniazdo kolonia rudych mrówek leśnych z gatunku ćmawych. – Mrówki pochodzące z tego gniazda spadały do schronu zupełnie przypadkiem. A że ich kolonia jest liczna, do bunkra nieustannie przybywały nowe ofiary – opowiada prof. Czechowski. Spadają i nie potrafią wspiąć się z powrotem po suficie schronu, bo jest on bardzo śliski. Cały czas pokrywa go woda z rozpuszczonymi w niej wapiennymi związkami. – Żadna mrówka nie mogła się więc wydostać na zewnątrz i wskazać drogi reszcie uwięzionych owadów – tłumaczy entomolog. Ale jak mrówki przeżyły w bunkrze? – Nie ma tam praktycznie nic do jedzenia, zalega tylko niewielka warstwa ziemi pomieszanej z brudem i resztkami nietoperzego guana – mówi prof. Czechowski. To stanowczo nie jest dieta mrówek. Dorosłe robotnice potrzebują do przeżycia spadzi produkowanej przez mszyce, a larwy dodatkowo białka zwierzęcego. Tych składników z pewnością w betonowym bunkrze nie było. Nie było w nim również królowej, która składałaby jaja, a więc mrówki nie mogą się rozmnażać. Nawet gdyby jakaś królowa tam spadła, i tak rozmnażanie nie byłoby możliwe ze względu na niską temperaturę panującą w schronie. – Kolonia istnieje tam jednak od lat, bo jej obecność odkryliśmy w 2013 roku, a już wtedy bunkier usłany był milionami martwych owadów – mówi prof. Czechowski. W oczy rzucało się również porządnie zbudowane gniazdo. Skąd więc mrówki biorą jedzenie? – Sądzimy, że żywią się na dwa sposoby. Zjadają świeże zwłoki koleżanek, a spadające do gniazda ciągle nowe mrówki dostarczają żyjącym w bunkrze odrobiny niezbędnej do przeżycia spadzi. Mrówki mają bowiem tak zwany żołądek społeczny, wole, do którego zbierają pokarm, aby przekazywać go metodą z ust do ust innym mrówkom. Niewątpliwie wśród spadajacych mrówek są takie z pełnym wolem, które mogą przekazać pokarm głodnym krewniaczkom, umożliwiając im przetrwanie – tłumaczy prof. Czachowski. Historia mrówek z Templewa to, trzeba przyznać, widowiskowy przykład zdolności owadów do przeżycia w ekstremalnych warunkach. Entomolodzy znają jednak więcej owadów, które długo mogą przetrwać bez jedzenia. Przed kilku laty do portu w Gdyni przybił statek transportowy, który przewoził gwoździe i inne materiały metalurgiczne. Po zejściu do ładowni marynarze zobaczyli w kącie kłębowisko larw jakiegoś owada. – Zadzwonili do mnie z pytaniem, czy istnieją owady żywiące się gwoździami – śmieje się prof. Ignatowicz. Uczony przyjechał i zobaczył, że to larwy skórka zbożowego. Jak się okazało, pięć lat wcześniej statek przewoził żywność. Ale jakim cudem larwy przetrwały tyle czasu bez jedzenia? – Mają one niezwykłą umiejętność. Kiedy brakuje pożywienia, zaczynają niejako cofać się w rozwoju – mówi prof. Ignatowicz. Zapewne więc larwy, kiedy buszowały w towarach żywnościowych, były duże i tłuste. Kiedy jednak jedzenie zostało wyładowane, a na statek trafiły gwoździe, larwy zaczęły linieć, stawały się coraz mniejsze. – Te skarlałe postaci mają minimalne zapotrzebowanie na energię i pozostają w letargu aż do momentu, kiedy znów będzie co jeść. Wtedy rozwój nowych skórków ruszy z kopyta – opowiada prof. Ignatowicz. Dla wielu owadów największym wyzwaniem jest przeżycie nie głodu, ale braku wody, jednak i z tym potrafią sobie poradzić. Wykształciły bowiem zdumiewające możliwości przetrwania w warunkach niemal całkowitej suszy, co jest poza zasięgiem jakichkolwiek innych organizmów na ziemi. Popularne mole spożywcze, na przykład mklik mączny, mogą uzyskać 95 proc. wody z utleniania skrobi – mówi prof. Ignatowicz. Niektóre owady potrafią nawet przetrwać wyschnięcie na wiór. Rekordzistą w tej dziedzinie jest afrykański komar „Polypedilum vanderplank”i, który potrafi przeżyć po utracie aż 97 proc. wody, normalnie budującej jego komórki – dowiedli badacze z japońskiego Instytutu Nauki i Technologi w Okinawie. Niezwykła umiejętność pozwala owadom przeżyć nie tylko dramatyczne susze, ale także przetrwać w kompletnej próżni oraz w silnym promieniowaniu jonizującym. Zwłaszcza odporność na to promieniowanie jest u niektórych owadów zupełnie wyjątkowa. – Jest wiele prawdy w powiedzeniu, że gdyby na ziemi wybuchła wojna atomowa, to nie przetrwałoby nic oprócz owadów – mówi prof. Ignatowicz. Naukowcy obliczają, że do zabicia człowieka wystarczy promieniowanie o mocy 1 greja (Gy). Ale żeby zabić karalucha, potrzeba aż 2-3 kilogrejów promieniowania. – To dwa, trzy tysiące razy więcej niż w przypadku ssaków – mówi prof. Ignatowicz. – Promieniowanie nie uszkadza owadzich ciał w takim samym stopniu co innych zwierząt, bo zbudowane są one z komórek, które w większości nie mają zdolności do podziału, a więc nie ulegają zmianom pod wpływem promieniowania – tłumaczy prof. Ignatowicz. Nie wszystkie owady są co prawda tak odporne jak karaluchy, ale niemal wszystkie wygrywają w tej konkurencji z człowiekiem. zdecydowanie łatwiej je wysterylizować, niż zabić. Na przykład strąkowca fasolowego, chrząszcza, który dziurkuje nasiona fasoli, sterylizuje promieniowanie 200 Gy, a delikatnego motyla – 350-450 Gy. Nawet ekstremalne temperatury, które nastałyby po wybuchu bomby atomowej, nie zabiłyby wszystkich owadów. Saharyjskie mrówki srebrne np. bez problemu przeżywają na piasku o temperaturze około 65 st. Celsjusza. Jakim cudem? Zbadali to ostatnio naukowcy z amerykańskiego Columbia University. Dowiedli, że owady te mają zdolność odbijania szerokiego zakresu promieniowania elektromagnetycznego, w tym promieniowania cieplnego, które dzięki temu nie ogrzewa ich ciała. Dokonują tego za sprawą jasnych włosków, którymi pokryte są ich ciała. Dzięki nim powierzchnia ich odwłoka odbija 10 razy więcej promieniowania słonecznego niż powierzchnia ciała człowieka, a co więcej, włoski mają specyficzną budowę, która wzmacnia efekt ochronny. Naukowcy, którzy badali te niezwykłe właściwości srebrnych mrówek, już marzą o tym, aby skraść ich sekret i stworzyć idealnie chłodzące materiały, które mogłyby służyć człowiekowi w gorącym klimacie. W świecie owadów kryją się też genialne patenty na ochronę przed mrozem. – Niektóre gatunki są w stanie przeżyć ekstremalnie niskie temperatury, sięgające minus kilkudziesięciu stopni Celsjusza. Spotykany również w Polsce pośnieżek zimowy, niewielki owad przypominający nieco mrówkę na długich nogach, znakomicie czuje się na mrozie i często można go zobaczyć biegnącego po śniegu – mówi prof. Ignatowicz. Ciało tych zmiennocieplnych zwierząt nie zamarza na mrozie dzięki niezwykłemu składowi komórek ich ciała. – Zawierają one substancje przeciwdziałające zamarzaniu, jak gliceryna, sorbitol czy trehaloza – tłumaczy prof. Ignatowicz. Z kolei owady żyjące na Antarktydzie czy w Arktyce chronią się przed zamarznięciem przez odwodnienie. Pewien gatunek muszek przeżywa polarne zimy dzięki pozbyciu się nawet trzech czwartych wody z organizmu – dowiedli badacze z amerykańskiej National Science Foundation. To chroni te owady przed tworzeniem w ciele kryształów lodu, które rozsadziłyby ściany komórek i przyczyniły się do niechybnej śmierci muszek. Nic więc dziwnego, że w razie jakiejś dużej katastrofy na ziemi karaluchy i komary będą miały o wiele większą szansę na przeżycie niż ludzie w domach i bunkrach. W końcu to one są na ziemi od 350 milionów lat, a my – zaledwie od 200 Wojciech Stephan (3), Mark Bowler/Nature Picture Library/Be&W”

Jak długo żyje komar? Większość komarów żyje od dwóch do trzech tygodni, ale niektóre gatunki mogą przeżyć nawet sześć miesięcy. Komary mogą żyć dłużej w ciepłych i wilgotnych środowiskach. Samice komarów żywią się krwią ludzi i zwierząt, aby pomóc im dojrzeć jajka przed ich ułożeniem. Mężczyźni nie żywią

Występujący na terenie całej Polski szerszeń europejski (Vespa crabro) jest największym przedstawicielem rodziny osowatych. Przystosował się do życia w pobliżu siedzib ludzkich. Potrafi osiedlić się w skrzynkach lęgowych dla ptaków w ogrodzie, pod dachem domu albo w zagłębieniach i dziurach w ścianach. Jak go rozpoznać i pozbyć się, gdy znajdziemy go... w naszym domu? Jak odróżnić szerszenie od ich krewniaków? Naturalnym siedliskiem szerszenia są lasy liściaste, gdzie w dziuplach starych drzew, przeważnie dębów, zakłada gniazda. Zdarza się jednak, że trafia do naszych domów. Co wtedy robić? Czy należy bać się szerszeni? Zła sława szerszenia i panika na sam jego widok są nie tylko przesadzone, ale i pozbawione racjonalnych podstaw. Jad szerszeni jest porównywalny z jadem os i pszczół, ale zawiera mniejszą dawkę substancji toksycznych. O ile pszczoły wykorzystują jad do odpędzania od gniazd dużych ssaków, jak borsuk, czy niedźwiedź, to dla szerszeni jest to środek do polowania na owady – w więc nie musi być wcale silny. Bardziej bolesne użądlenie przez szerszenia wynika z większego żądła i zawartości substancji powodującej pieczenie. Oczywiście, dla osób szczególnie uczulonych niebezpieczne jest ukąszenie nawet jednej pszczoły albo jednego szerszenia, jednak generalnie biorąc śmiertelne użądlenie trzech szerszeni trzeba włożyć między bajki. Śmiertelna dawka jadu dla człowieka wynosi od 10 do 90 g na kilogram wagi ciała. Biorąc pod uwagę, że dawka jadu jednego szerszenia wynosi mniej niż 0,2 g, a w akcji obronnej bierze udział około 10% liczącego kilkaset owadów roju, realne zagrożenie z ich strony nie istnieje. Jak odróżnić szerszenie od ich krewniaków? Ponieważ szerszenie częściowo reagują na inne substancje niż pszczoły i osy, i nieco inaczej się zachowują, dobrze jest znać chociaż optyczne różnice i niektóre cechy tych owadów. Tylko wtedy można zastosować odpowiedni domowy środek odstraszający i uniknąć materiałów, które je wabią. szerszeń jest mniej więcej dwa razy większy od osy i pszczoły (samce i robotnice mają długość do 25 mm), na nogach porusza się szybciej od pszczoły, szerszeń jest jak osa czarno-żółty (pszczoła czarno-brązowa), osy, w przeciwieństwie do szerszeni, mają skrajnie cienką „talię” między głową i tułowiem, szerszenie są mniej agresywne, niż ich krewniaczki, gniazdo szerszeni ma na dole albo z tyłu otwór, przez który wypadają odchody – gniazdo os tego nie ma. Czy szerszenie stanowią zagrożenie? Które owady są większym zagrożeniem: osy, pszczoły czy szerszenie? Należące do tej samej rodziny osowatych, szerszenie są w porównaniu z osami i pszczołami mniej niebezpieczne z dwóch powodów: są mniej agresywne, a ich jad działa mniej intensywnie. Z reguły szerszenie decydują się na użądlenie tylko wtedy, gdy znajdą się w bezpośrednim zagrożeniu. Jest to na przykład sytuacja, kiedy ktoś chce ręką odgonić owada albo znajdzie się nagle bardzo blisko niego. Może to nastąpić podczas szybkiego sięgania po szklankę, koło której niepostrzeżenie zbliżył się szerszeń. Przykre następstwa może mieć użądlenie szerszenia dla małych dzieci i alergików. Mimo iż dawka jadu nie jest groźna, to obrzęk dróg oddechowych albo wstrząs anafilaktyczny mogą zagrażać życiu osób uczulonych. Co wabi szerszenie? Jedzenie Do ludzi przyciąga szerszenie przede wszystkim pożywienie oraz określone zapachy. Inaczej niż w przypadku os i pszczół, na przykład słodki tort szerszeni wcale nie pociąga. Co innego słodycz dojrzałych owoców, jak przede wszystkim opadłe jabłka, gruszki albo wiśnie. Także obecność winogron wabi szerszenie i każe im lądować na stole. Zapachy roślin Szerszenie odżywiają się także sokiem roślin i wciąż poszukują źródeł pożywienia. Te znajdują głównie na drzewach. Nakłuwają korę swoim żądłem, aby dostać się soczystego wnętrza. Preferują drzewa z dużą ilością soku, na przykład: bez, brzoza, jesion, wierzba. Źródła światła w ciemności Kiedy na zewnątrz jest ciemno, światło wabi szerszenie z daleka. Potrafią wieczorem wlecieć przez otwarte drzwi i okna do mieszkania. Nie znajdując nic do jedzenia, próbują z reguły odnaleźć drogę powrotną, jednak przeważnie się gubią. Bez pożywienia mogą przeżyć dzień lub dwa. Wtedy też mogą być agresywne, ponieważ walczą o przetrwanie. Najlepiej jest wynieść je na otwartą przestrzeń; uniknie się wtedy ataku i zachowa owady przy życiu. Jakie zapachy odstraszają szerszenie? Zapachy odstraszające szerszenie Do zapachów, których szerszenie nie znoszą, należą: zapach gorącej kawy, zapach pokrojonej cytryny, olejek goździkowy, zmiażdżone goździki, lakier do włosów, pokrojony czosnek, kadzidełka. Aromaty roślinne Niektóre rośliny wydzielają zapachy, które są dla szerszeni nieznośne. Należą do nich: bazylia, lawenda, mięta, pomidory, melisa, Ochrona zamiast zwalczania Strach przed szerszeniami jest nieuzasadniony. W świecie owadów pełnią one pożyteczną rolę sprawnych drapieżników. Regulują skutecznie ilość między innymi much i komarów. Masowe zwalczanie szerszeni doprowadziło do tego, że w niektórych krajach, w Niemczech i Austrii ich liczebność drastycznie spadła i są obecnie pod ochroną. Za zabijanie szerszeni i niszczenie gniazd grożą bardzo surowe kary. Skoro w Polsce szerszenie wciąż są jeszcze powszechnie spotykane, dobrze byłoby – ucząc się na cudzych błędach – zacząć chronić je zawczasu. Jak wytępić karaluchy z domu? Sprawdź tutaj Proponowane dla Ciebie ^{Jak długo kleszcze żyją na ubraniach? Domownicy mogą nieświadomie przynieść do domu kleszcze na swoich ubraniach. Następnie zainfekowana odzież trafia do brudnych rzeczy w koszu, czekając na pranie. W takich warunkach kleszcze potrafią przetrwać nawet kilka dni, w zależności od konkretnego gatunku, stadium rozwojowego oraz i jak się ich pozbyć? lipiec 9, 2020 w świecie marzeń tydzień w sypialni dla gości zabije twój problem z pluskwami. Czy to zbyt piękne, żeby było prawdziwe? Dowiedz się, jak długo pluskwy mogą żyć bez jedzenia i jakie powinny być twoje kolejne kroki w opiece nad plagą. jak długo pluskwy mogą żyć bez jedzenia? nie planuj czekać na pluskwy i pozwolić im umrzeć z głodu! Mogą trwać od 20 do 400 dni bez jedzenia, w zależności od temperatury i poziomu wilgotności. (Te, które żyły przez 400 dni trzymano w laboratorium w niskiej temperaturze.) Oznacza to, że nie można uciec od nich, śpiąc w innym pokoju, a większość pustych hoteli może nadal być domem dla pluskwiaków, nawet po okresie bez Gości. Jak pozbyć się pluskw użyj ciepła światło słoneczne: umieść czarne worki na śmieci pełne pościeli, odzieży i ręczników na zewnątrz w bezpośrednim świetle słonecznym, najlepiej w stopniach 80F+ i pozostaw je tam do zachodu Słońca. Ciepło powinno zabić istniejące błędy. pralka i suszarka: jeśli jest chłodniejsza niż na zewnątrz, włóż rzeczy prosto do suszarki na dłużej niż zwykle. Teraz umyj przedmioty w gorącej wodzie, wysusz wszystko i wrzuć worki na śmieci do zewnętrznego kosza na śmieci. obróbka chemiczna materace i sprężyny skrzynkowe są trudne do przenoszenia Na zewnątrz, więc najlepszym rozwiązaniem jest użycie obróbki chemicznej. Są one jednak mniej skuteczne, a materac i sprężyna pudełkowa są często zrujnowane. Oczyszczanie obszarów porażenia każdą powierzchnię należy szorować sztywną szczotką, aby oczyścić jaja, a następnie odkurzyć. Należy również odkurzać każdy dywan wiele razy, aby upewnić się, że masz każdy błąd. Powinieneś nawet użyć przystawki do kilkukrotnego odkurzania każdego cala pomieszczenia, aby upewnić się, że każde miejsce zostało pokryte. Pamiętaj, aby natychmiast wrzucić worki odkurzacza do zewnętrznych puszek. problem z pluskwami? Zadzwoń Do Green Pest Solutions. nie zobaczysz, jak długo pluskwy żyją bez jedzenia, gdy skontaktujesz się z Green Pest Solutions. Oferujemy bezpłatną kontrolę błędów łóżkowych, dzięki czemu możesz czuć się komfortowo wiedząc, że nie masz żadnych ukrytych gości. Zadzwoń do nas dzisiaj pod numer 877-636-9469, aby dowiedzieć się więcej.} . 427 118 169 780 374 316 466 80

jak długo żyje osa bez jedzenia