Temat: Czy jestem toksyczną osobą?Witam, pisze, bo już nie wiem co mam myśleć. Mój partner, z którym jestem już blisko 4 lata uznał mnie za osobę toksyczną, ściągającą go na dno. Stwierdził, że jednym rozwiązaniem wg niego jest rozstanie i moja wyprowadzka, ale nie ma jeszcze podjętej decyzji, jak sam powiedział "albo się zmienisz albo się pakuj". Kolejny raz. Zaczęłam więc zastanawiać się czy faktycznie mam ze sobą problem, proszę was o zaczęliśmy się spotykać nasza relacja wyglądała jak z bajki, wyznania miłości, randki, kino, kolacje i codziennie rozmowy do świtu. Mieszkalam wtedy w jednym z większych miast, on w miasteczku. Na początku miał przeprowadzić się do mnie, bo jak twierdził, nie jest to problem, a skoro ja tak kocham swoje miasto to czemu nie. Z czasem powoli przekonywał mnie, że ludzie, w których otoczeniu przebywam, przyjaciele, a w końcu samo miasto jest złe dla mnie, a poza tym wygodniej będzie jeśli ja przeprowadzę się do niego, bo on ma tam pracę. Kochałam i nadal kocham go nad życie, więc zgodziłam się, zerwałam też kontakty z ludźmi, została mi jedna przyjaciółka, która on uznał za jedyną prawdziwą osobę, która znam i która nie ma na mnie złego wpływu. Sadzilam, że może widzi w tych ludziach coś, czego ja nie dostrzegam, uznałam, że dba o mnie w ten sposób. Nie uznałam też za dziwne, kiedy wymieniał mi rzeczy, które mogę mówić przy jego rodzinie i znajomych i takie o których nie mogę wspominać, mówił, że jeżeli jesteśmy razem to w bardziej "publicznych" rozmowach muszę się z nim zgadzać, nie mogę podważać jego zdania, bo to zostanie źle odebrane przez innych. Z czasem zakazał mi pić nawet u jego rodziców herbatę, bo jak stwierdził, zawsze się przeze mnie i moją herbatę zasiedzimy. Pierwsza poważna kłótnia między nami zdarzyła się, kiedy tuż po przeprowadzce do jego wyremontowanego mieszkania przy okazji sprzątania, uznał że robię to niewłaściwe i się nie staram, że kompletnie nie umiem sprzątać. Starałam się jak mogłam i byłam z tym bajzlem sama, bez jego pomocy, kiedy zaczęłam się bronić on owinął to w woalkę martwienia się o mnie i tego, że to źle na niego wpływa, wtedy pierwszy raz (po ledwo pół roku bycia razem) powiedział, że albo to zmienię albo on nie wie, bo nie może tak żyć. Nie było to powiedziane wprost, ale zrozumiałam jasno, że muszę się zmienić dla niego. Zrobiłam to. Potem przestalo podobać mu się to jak się ubieram, jaki mam kolor włosów, fryzurę. Mówił, że się dla niego nie staram wyglądać seksownie, więc zaczęłam nosić co się jemu podoba i zapuscilam włosy. Niedawno zaczął mi sugerować, że podobają się mu większe pupy niż moja, kiedy wprost zapytałam czy mu się podobam, powiedział, że mówi mi to bo się o mnie martwi, że lepiej bym się przecież czuła z umięśnionym ciałem, potem, już bez sugestii, powiedział, że chce żebym w przyszłości powiększyła biust bo taki jest seksowny. Dodam, że moje BMI jest w normie, mam proporcjonalną budowę ciała, na pewno nie mam nawet lekkiej nadwagi i wcale nie chciałabym robić sobie cycków. Jednak zaczęłam to planować, bo przecież chce mu się podobać, chce żeby mnie kochał i uwierzyłam że sama tego chce. On odkąd zaczęliśmy być razem przestał chodzić na siłownię i przytył ponad 50kg, ale nigdy mu tego nie wypomnialam, nawet w kłótni, bo kocham go takim, jakim jest. On często w kłótniach i nie tylko nazywa mnie głupią kur.., potem nie przeprasza, tylko mówi, że wtedy zachowywałam się JAK głupia kur.. a nie że on mysli, że nią jestem. Zawsze mówi, że go sprowokowałam i gdybym zrobiła to co chciał od razu tak jak on mówił, to bym sama sobie nie robiła takich sytuacji że on się denerwuje i musi mówić takie rzeczy o mnie, jak sam twierdzi, "żebym się ogarnęła". Boli mnie to, ale nie jestem w stanie go przegadać, zawsze udowodni mi w rozmowie, że faktycznie go ranie i jestem beznadziejna, zawsze go za to przepraszam, za wszystko. Robi to tak dobrze, że za każdym razem mu wierze i mam wyrzuty sumienia za to jaka jestem dla niego okropna. Ostatnio głównym problem stało się sprzątanie, nie ważne ile poświęciłam na to czasu i jak czysto jest, zawsze mówi najpierw że super że się staram, ale przy okazji kłótni twierdzi że mówi tak żeby mnie nie urazić, a tak naprawdę jestem w tym beznadziejna i tylko ogarniam z wierzchu i to ma na niego zły wpływ, ja mam na niego zły wpływ. Doszła też sprawa ze snem, ma z nim problem od dłuższego czasu. Nie śpi po nocach, wstaje o 16. To zawsze jest moja wina, bo go nie obudziłam, bo ja nie poszłam spać wczesnie, bo poszłam spać be niego, bo wieczorem z mojej winy się o coś pokłóvilismy i źle się czuł, więc nie wstał. Przez to od jakiegoś czasu prawie nie chodzi do pracy, co zgodnie z poprzednim zdaniem jest moja winą, bo się nie staram, nie daje mu wsparcia, nie zmieniam się, więc on nie ma motywacji do zmiany. To samo z dietą, mówi, że go nie wspieram, ale kiedy próbuję twierdzi, że to musi wyjść od niego, że nie mogę mu czegoś narzucać. Może to brzmi, jakbym próbowała się wybielić, ale ja naprawdę nigdy go nie wyzwałam, nigdy, nawet w kłótni, bo czuję do niego szacunek wynikający z miłości, ogromnej miłości, która go darzę. Zmieniam w sobie wszystko co mu nie pasuje, a jemu ciągle jest mało. Zawsze znajdzie jakiś powód, żeby po wspaniałym tygodniu czy miesiącu powiedzieć mi że muszę się zmienić albo z nami koniec. Mam mętlik w głowie, przyjaciółka i rodzina przekonują mnie, że żyje w toksycznej relacji, ale on mówi, że to ja jestem toksyczna i chyba zaczynam mu wierzyć. Nie jestem szczęśliwa, na każdym kroku, przy każdym wypowiedzianym zdaniu boje się, że go stracę. Mówi, że będzie dobrze między nami, że mnie kocha, że nie chce się rozstać, ale muszę się zmienić, żeby on mógł zacząć normalnie funkcjonować, rozumiem to tak, że będę szczęśliwa jeśli on będzie. Najgorsze, że chyba tak jest. Po każdej takiej kłótni, próbuje znowu coś w sobie zmienić, dostosować do jego wymagań, wtedy jest cudownie, jest kochany, mówi, jak bardzo do siebie pasujemy, że chce być ze mną do końca, taki miodowy miesiąc. Jednak wystarczy jeden dzień, w którym zaspi do pracy albo nie posprzatam i znowu jesteśmy na granicy rozstania. Żyje w ciągłej sinusoidzie. Po mniej więcej roku przestaliśmy też razem wychodzić, bo jak mówi, nie chce mu się ze mną nigdzie iść bo cały czas źle się czuje przez to jak jest między nami. Spędzamy ze sobą 24h/7, nie chce żebym wychodziła gdzieś sama, zawsze się wtedy wypytuje, ale jemu zdarza się wyjść samemu i kiedy o tym mówię, twierdzi, że nie mogę go zamykać w domu. Tylko że ja nawet nie dzwonię żeby go sprawdzać, nie chce mu psuć zabawy. Nie staram się go kontrolować kiedy go nie ma. Mam jednak problem z zazdrością, zaczął się kiedy po jakiejs kłótni powiedział, że planował mnie zdradzić, ale tego nie zrobił bo nie był w stanie, że jest nieszczęśliwy. Mówił to wszystko tak, że poczułam że to moja wina że w ogóle o tym pomyślał, nie czułam złości, przeprosiłam go za to że doszło do takiej sytuacji. Teraz jest mi nawet wstyd o tym tu pisać, ale naprawdę, mam poczucie winy za wszystko. Do tego dochodzą sprawy łóżkowe, ciągle twierdzi, że już od początku nie umiem go zadowolić, więc wciąż na nowo próbuje, sama nic z tego nie mając. Nie kochaliśmy się od pół roku, bo mówi, że na razie nie ufa mi na tyle i nie czuje się pewnie ze mną, żeby chcieć to ze mną robić. Nie rozumiem sytuacji w której się znalazłam. Po prostu nie rozumiem jak to się wszystko stało, kiedy się coś zepsuło, kiedy zaczęłam być toksyczną, beznadziejna, głupia kur..? Nie wiem. Nie wiem też co mam robić. Znowu postawił mi ultimatum, tym razem powiedział, żebym poważnie się zastanowiła czy chce z nim być skoro nie chce mi się zmieniać. Powiedział to chociaż dobrze wie, że dałabym sobie obie ręce uciąć, żebyśmy tylko byli szczęśliwi. Na koniec dodam jeszcze, że ma zdiagnozowane jakieś zaburzenia osobowości, bodajże socjopatię albo narcyzm z tego co pamiętam, nie jest to dla niego dziwne. Czasami wrecz mam wrażenie, że się tym chwali. Usprawiedliwia też tym to że bardzo rzadko sam z siebie okazuje mi uczucia, a ja mam wrażenie, że zaczęłam żyć już tylko dla tych chwil kiedy mnie przytula, mówi, że mnie kocha. Nie wiem czy to sobie wymyślił, czy naprawdę tak jest, ale nie dopuszczam do siebie że może z nim być coś nie tak, kocham go całym sercem. Nie wiem co robić. Jestem w kropce. Czuję, jakbym nie myślała trzeźwo. Nie mam nikogo poza nim. Czy jestem toksyczna?